W kręgu rodziny alkoholowej stale dochodzi do łamania zasad i zmącenia granic w wychowaniu dlatego ...
Po pierwsze - mówić jasno, konkretnie a nie ogólnie.
Powiedzcie dziecku dokładnie co, waszym zdaniem powinno zrobić. Wyrażajcie się przy tym jasno, zwięźle i zrozumiale. Starajmy się przy tym nie używać zwrotów zbyt ogólnych jak „bądź grzeczny” i unikać wszystkich zaczynających się od „nie”. Te ostatnie lepiej zastąpić zwrotami jasno określającymi co trzeba zrobić. Zamiast mówić „nie biegaj ” możemy powiedzieć „ zostań obok mnie”. Również zwroty typu: „A może byś tak zdjął swoje buty?” tylko wtedy są pożądane, jeśli nie jest konieczne, aby dziecko spełniło nasze życzenia i jeśli ma ono rzeczywiście jakiś wybór.
Jasne sformułowanie wskazówek czy oczekiwań dotyczących zachowania uczniów wymaga od nas samych odpowiedzenia sobie na pytanie: co tak naprawdę chcę zmienić w zachowaniu dziecka? Kiedy dziecko zaczyna dyskusję – można zastosować metodę „zdartej płyty”, która polega na kilkakrotnym powtórzeniu polecenia. (np. Szklanki i talerze do zlewozmywaka - ze wskazaniem gestem, gdzie mają się znaleźć ).
Po drugie: zamieniać słowa w czyny.
Jeśli dziecko nie zareaguje nawet po kilkakrotnym powtórzeniu poleceń, przejść do czynów i narazić dziecko na konsekwencje. Należy jednak pamiętać, by:
• Czyny, które mają nastąpić po naszych słowach były przemyślane i zaplanowane,
• Nie powinny one zmierzać do ukarania dziecka, tylko do ustanowienia granic. Powinny mu uświadamiać: „Stop. Nie możesz tak dalej się zachowywać”.
• Konsekwencje powinny być dla dziecka niemiłe, nie wolno nam jednak nigdy wyrządzić mu psychicznej lub fizycznej szkody.
Ważne aby były one:
• Zapowiedziane – co wymaga przemyślenia i wyboru konsekwencji możliwych do wykonania oraz pozwala w momencie „czynu” uniknąć kierowania się emocjami.
• Nie odroczone w czasie i egzekwowane bez zwłoki.
• Adekwatne do przewinienia.
• Dotkliwe, ale nie upokarzające – by motywowały do zmiany zachowania. W żadnym wypadku nie mogą naruszać godności osobistej dziecka.
Po pierwsze - mówić jasno, konkretnie a nie ogólnie.
Powiedzcie dziecku dokładnie co, waszym zdaniem powinno zrobić. Wyrażajcie się przy tym jasno, zwięźle i zrozumiale. Starajmy się przy tym nie używać zwrotów zbyt ogólnych jak „bądź grzeczny” i unikać wszystkich zaczynających się od „nie”. Te ostatnie lepiej zastąpić zwrotami jasno określającymi co trzeba zrobić. Zamiast mówić „nie biegaj ” możemy powiedzieć „ zostań obok mnie”. Również zwroty typu: „A może byś tak zdjął swoje buty?” tylko wtedy są pożądane, jeśli nie jest konieczne, aby dziecko spełniło nasze życzenia i jeśli ma ono rzeczywiście jakiś wybór.
Jasne sformułowanie wskazówek czy oczekiwań dotyczących zachowania uczniów wymaga od nas samych odpowiedzenia sobie na pytanie: co tak naprawdę chcę zmienić w zachowaniu dziecka? Kiedy dziecko zaczyna dyskusję – można zastosować metodę „zdartej płyty”, która polega na kilkakrotnym powtórzeniu polecenia. (np. Szklanki i talerze do zlewozmywaka - ze wskazaniem gestem, gdzie mają się znaleźć ).
Po drugie: zamieniać słowa w czyny.
Jeśli dziecko nie zareaguje nawet po kilkakrotnym powtórzeniu poleceń, przejść do czynów i narazić dziecko na konsekwencje. Należy jednak pamiętać, by:
• Czyny, które mają nastąpić po naszych słowach były przemyślane i zaplanowane,
• Nie powinny one zmierzać do ukarania dziecka, tylko do ustanowienia granic. Powinny mu uświadamiać: „Stop. Nie możesz tak dalej się zachowywać”.
• Konsekwencje powinny być dla dziecka niemiłe, nie wolno nam jednak nigdy wyrządzić mu psychicznej lub fizycznej szkody.
Ważne aby były one:
• Zapowiedziane – co wymaga przemyślenia i wyboru konsekwencji możliwych do wykonania oraz pozwala w momencie „czynu” uniknąć kierowania się emocjami.
• Nie odroczone w czasie i egzekwowane bez zwłoki.
• Adekwatne do przewinienia.
• Dotkliwe, ale nie upokarzające – by motywowały do zmiany zachowania. W żadnym wypadku nie mogą naruszać godności osobistej dziecka.
Po trzecie: zawrzyjcie umowę.
Wyraźne określenie obowiązujących zasad i konsekwencji ich łamania sprzyja przestrzeganiu tych zasad. Najtrudniej przychodzi to dzieciom zaniedbanym wychowawczo lub wykazującym różne dysfunkcje. Naruszanie przez nich norm nie wynika ze złych intencji, premedytacji, ale z faktu, że ich wewnętrzny system norm jest nieukształtowany i chwiejny. Dlatego zadaniem rodzica czy wychowawcy jest cierpliwe, systematyczne, rzeczowe powtarzania zasad oraz wyjaśnianie konieczności ich przestrzegania.
W tym celu można z dzieckiem ustalić zasady, spisać je i umieścić na widocznym miejscu tak aby móc wracać do nich za każdym razem, kiedy są łamane.
Normalne jest, że wszystkie dzieci odczuwają potrzebę testowania i odkrywania otaczającego je świata. Jednocześnie jednak potrzebują wyraźnie wytyczonych granic, określających zakres ich działań. Chcą wiedzieć, czego się od nich oczekuje, jakie są ich relacje z innymi ludźmi, jak daleko mogą się posunąć oraz co się dzieje, kiedy posuną się za daleko. Inne będą granice dla sześciolatka, inne dla dwunastolatka inne dla szesnastolatka. Wraz z dorastaniem do samodzielności na tyle mocne a jednocześnie na tyle elastyczne, by umożliwić rozwój i zmiany.
Niejasno sformułowany komunikat Komunikat jednoznaczny
No i co się tak grzebiesz? Przyjdź teraz do stołu.
Siedź po ludzku. Usiądź spokojnie na krześle.
Zachowuj się przyzwoicie! Odnieś po sobie talerze.
Ustanawianie granic w wychowaniu.
Praktyczne rady dla rodziców.
1) Formułuj jasno komunikat.
2) Wydawaj krótkie i konkretne polecenia.
3) Nie wydawaj jednocześnie wielu poleceń.
4) Stosuj polecenia typu” kiedy, wtedy”
Np. Kiedy posprzątasz po sobie, będziesz mógł wyjść do kolegów
5) Jeśli to możliwe daj dziecku wybór.
Np. Albo ściszysz tę muzykę albo słuchasz przez słuchawki.
6) Udzielaj pochwał za posłuszeństwo lub wyciągaj odpowiednie konsekwencje za jego brak. Np. Ponieważ spóźniłeś się na obiad, możesz odgrzać sobie zupę i zrobić kanapki (konsekwencje naturalne). Ponieważ wchodziłeś do pokoju w brudnych butach, chcę abyś wytrzepał dziś dywan i umył podłogę (konsekwencje logiczne).
7) Wspomagaj polecenia swojego partnera.
8) Zachęcaj dziecko do wspólnego rozwiązywania problemów.
9) Mów co czujesz i czego oczekujesz, zamiast oceniać i rozkazywać.
Np. Złości mnie kiedy tak mówisz. Oczekuje od ciebie szacunku- zamiast -Ty pyskaczu, zamknij gębę i won mi stąd!
10) Bądź konsekwentny.
Dzieci, których rodzice ustanawiają ścisłe granice, dorastają z większym poczuciem własnej wartości i większą pewnością siebie niż te, którym wolno zachowywać się tak jak chcą , nawet w agresywny sposób.
autor: Wojciech Koniarski
Wyraźne określenie obowiązujących zasad i konsekwencji ich łamania sprzyja przestrzeganiu tych zasad. Najtrudniej przychodzi to dzieciom zaniedbanym wychowawczo lub wykazującym różne dysfunkcje. Naruszanie przez nich norm nie wynika ze złych intencji, premedytacji, ale z faktu, że ich wewnętrzny system norm jest nieukształtowany i chwiejny. Dlatego zadaniem rodzica czy wychowawcy jest cierpliwe, systematyczne, rzeczowe powtarzania zasad oraz wyjaśnianie konieczności ich przestrzegania.
W tym celu można z dzieckiem ustalić zasady, spisać je i umieścić na widocznym miejscu tak aby móc wracać do nich za każdym razem, kiedy są łamane.
Normalne jest, że wszystkie dzieci odczuwają potrzebę testowania i odkrywania otaczającego je świata. Jednocześnie jednak potrzebują wyraźnie wytyczonych granic, określających zakres ich działań. Chcą wiedzieć, czego się od nich oczekuje, jakie są ich relacje z innymi ludźmi, jak daleko mogą się posunąć oraz co się dzieje, kiedy posuną się za daleko. Inne będą granice dla sześciolatka, inne dla dwunastolatka inne dla szesnastolatka. Wraz z dorastaniem do samodzielności na tyle mocne a jednocześnie na tyle elastyczne, by umożliwić rozwój i zmiany.
Niejasno sformułowany komunikat Komunikat jednoznaczny
No i co się tak grzebiesz? Przyjdź teraz do stołu.
Siedź po ludzku. Usiądź spokojnie na krześle.
Zachowuj się przyzwoicie! Odnieś po sobie talerze.
Ustanawianie granic w wychowaniu.
Praktyczne rady dla rodziców.
1) Formułuj jasno komunikat.
2) Wydawaj krótkie i konkretne polecenia.
3) Nie wydawaj jednocześnie wielu poleceń.
4) Stosuj polecenia typu” kiedy, wtedy”
Np. Kiedy posprzątasz po sobie, będziesz mógł wyjść do kolegów
5) Jeśli to możliwe daj dziecku wybór.
Np. Albo ściszysz tę muzykę albo słuchasz przez słuchawki.
6) Udzielaj pochwał za posłuszeństwo lub wyciągaj odpowiednie konsekwencje za jego brak. Np. Ponieważ spóźniłeś się na obiad, możesz odgrzać sobie zupę i zrobić kanapki (konsekwencje naturalne). Ponieważ wchodziłeś do pokoju w brudnych butach, chcę abyś wytrzepał dziś dywan i umył podłogę (konsekwencje logiczne).
7) Wspomagaj polecenia swojego partnera.
8) Zachęcaj dziecko do wspólnego rozwiązywania problemów.
9) Mów co czujesz i czego oczekujesz, zamiast oceniać i rozkazywać.
Np. Złości mnie kiedy tak mówisz. Oczekuje od ciebie szacunku- zamiast -Ty pyskaczu, zamknij gębę i won mi stąd!
10) Bądź konsekwentny.
Dzieci, których rodzice ustanawiają ścisłe granice, dorastają z większym poczuciem własnej wartości i większą pewnością siebie niż te, którym wolno zachowywać się tak jak chcą , nawet w agresywny sposób.
autor: Wojciech Koniarski
